John Does is wethouder in Dijk en Waard
—
Waarom duren onderhandelingen vaak zo lang en waarom is de ene gemeenteraad constructiever dan de andere? Deze vraag heeft mij in de tijd dat ik mij in de lokale politiek begeef vaak bezig gehouden. Terwijl we over veel belangrijke zaken nauwelijks van mening verschillen. We willen allemaal een veilige gemeente waarin het goed wonen, werken en verblijven is. Dan moet het toch ook mogelijk zijn om het snel eens te zijn zou je denken.
Op alle niveaus wordt er stevig geklaagd over het gebrek aan vertrouwen in de politiek. Dat gebrek aan vertrouwen wordt nog eens extra aangewakkerd als partijen van mening zijn veel tijd te mogen besteden om tot een agenda te komen voor een nieuwe periode. Een raadsperiode is slechts vier jaar, het is daarom van belang om snelheid te maken. Veel vraagstukken kunnen niet lang wachten: de woningmarkt, klimaatadaptatie, energie, jeugdzorg en WMO zijn nog maar enkele voorbeelden daarvan. Er is behoefte aan snelle stevige bestuurlijke inzet.
Het ligt voor de hand om beleidsvoornemens waarover coalitiepartijen het makkelijk eens worden in een akkoord op te nemen om daadkracht uit te stralen. Partijen die zich voornemen om een beknopt akkoord te schrijven kunnen zich beter beperken tot die beleidsvraagstukken waarover verschil van inzicht zou kunnen ontstaan. En alles wat al goed gaat of waar je het toch al over eens bent hoeft niet opnieuw te worden onderhandeld en beschreven.
De uitdaging om tot consensus te komen neemt toe met de complexiteit van de actuele beleidsvraagstukken en de aard van de urgente beleidskwesties. Daarom moet er een behoorlijke mate van vertrouwen zijn tussen de coalitiepartners. Mijn tip: werk vooral aan de onderlinge relatie, het vertrouwen dat je samen er de schouders onder wilt zetten. Niet alleen na de verkiezingen, maar continue. En focus op hetgeen je bindt, waar je gezamenlijke belangen vindt.
Op 16 maart zijn de gemeenteraadsverkiezingen. In Dijk en Waard heeft dit op 24 november al plaatsgevonden. Voor de derde keer was de DOP de grootste. Nog op de dag van de verkiezingen riep ik dat er voor kerst een coalitieakkoord en een college zou zijn. Deze belofte kon ik met een gerust hart doen (eigenlijk vond ik een maand al lang) vanuit de overtuiging en het vertrouwen dat elke zetel in de raad wordt bemenst door raadsleden die het beste willen bieden aan de samenleving. En ik had mijn onderhandelingsprogramma al klaar liggen, inclusief de afspraken (in potlood) in de agenda van de informateur. Veel succes!
